Vele kleine stapjes

Om tot het werkelijk kunnen beschrijven van dit traject te kunnen komen, had ik ook weer tijd nodig om dit alles in mij te laten bezinken. Daarom is het nu pas dat ik er voor de eerste keer aandacht aan besteed, en heb ik ook besloten om er meerdere blogs aan te besteden, waarvan nu dus het eerste deel.

Ergens begin dit jaar viel er tijdens een gesprek een keer het woord ‘intimiteit’, en het was net alsof er op dat moment in mij meerdere knoppen op AAN ingedrukt werden. En alhoewel ik het echt nog heel eng en spannend vond, voelde ik tegelijkertijd, ‘Als ik nu niet in beweging kom, dan weet ik niet wanneer dan wel…’.

Alle moed bij elkaar schrapend, mailde ik naar Rehab Academy, en gaf ik aan wie ik was, en wat de reden was dat ik contact met hun opnam. Doordat ik 13 jaar eerder al een soort van kennis met deze organisatie had gemaakt, kwam ik vanaf dat moment Inge en Coen, de oprichters van deze organisatie op meerdere momenten, maar eigenlijk vooral via social media tegen. In zekere zin wist ik dus naar wie ik schreef, en dat hielp mij wel om door te zetten.

Niet lang na dat eerste mailtje werd ik teruggebeld door Coen, en hebben we na een kennismaking uitgebreid stilgestaan bij wat ik als leerdoelen aandroeg. Wat ik hierin óók nu nog bijzonder vind is, dat mijn leerdoelen er bijna als vanzelf uit rolde. Dat is, ik wist waar ik aan wilde werken. Tegelijkertijd had het niet voor niets 13 jaar geduurd dat ik contact met hun opnam. Dus ja, ik stond min of meer aan de vooravond van wat een zeer intensieve, maar kan ik nu ook achteraf zeggen, zeer waardevolle tijd zou worden.

Naar aanleiding van een blaasvervangende operatie, was ik ongeveer 30 jaar geleden begonnen met mijzelf te katheteriseren. De condoomkatheters - ook wel uritips genoemd - met (nacht)zak die ik tot dat moment gebruikt had, deed ik vanaf dat moment de deur uit met een gedachte van, ‘Die heb ik niet meer nodig’. Maar als ik ’s nachts droog wil kunnen zijn, dan zou ik rond 2 uur ’s middags moeten stoppen met drinken. Naast dat dit niet te doen is, is het ook niet gezond. Dus alleen al om die reden wilde ik het gebruik van een uritip met nachtzak herintroduceren, om me daar vervolgens helemaal oké mee te kunnen voelen.

Op het woord intimiteit was dit balletje aan het rollen geraakt. Om die reden was er dus nog een reden waarom ik het gebruik van een uritip met nachtzak wilde herintroduceren.

Over de jaren heen had ik stapje voor stapje mijn onderlichaam, en daarmee ook mijn incontinentie steeds meer omarmd, om bij dat woord intimiteit dus voelbaar te merken dat ik er geleidelijk aan klaar voor was om mijn leven mogelijk ook met iemand naast me te kunnen gaan delen. Intimiteit en incontinentie zijn op zijn minst een niet zo handige combinatie. Tegelijkertijd, zo had ik middels meerdere teamgenoten tijdens mijn deelnames aan de HandbikeBattle geleerd, ook geen onmogelijke. De vraag hierin is vooral, hoe ga ik hier zelf mee om? En daar zat en zit dus een werkelijke opening naar een meer volwaardig, en voor mij completer leven. Het herintroduceren van het gebruik van een uritip met nachtzak werd daarom dus leerdoel een.

Als kind, ik denk dat ik ergens tussen de grofweg 8 en 12 jaar was, heb ik een tijdje op de padvinderij gezeten. En eigenlijk alles wat hiermee te maken had, vond ik geweldig (de jonge avonturier in mij werd wakker geschud😉). Maar het kamperen, nee, daar moest ik niks van hebben! Ook weer over de jaren heen, kwam ik er steeds meer achter waar dat door kwam. Mijn onderlichaam, en daarmee ook mijn incontinentie had ik nog niet geaccepteerd, laat staan, kunnen omarmen. En als ik zou gaan kamperen, dan zou ik mezelf min of meer letterlijk en figuurlijk bloot moeten gaan geven. Geen haar op mijn hoofd die daar aan moest denken! Tot inderdaad dat voor mij nu magische woord viel, dat heel veel in beweging bracht. Zie daar leerdoel twee; kan ik op een fysiek verantwoorde wijze kamperen?

Ja, vooral mijn onderlichaam is blessuregevoelig, maar dat betekend niet dat ik het avontuur niet op kan zoeken! Die haast niet te stillen honger naar… was tijdens mijn deelnames aan de verschillende Battles waar ik aan deel had genomen wakker geschud. Want vooral ook door mijn deelnames aan de HandbikeBattle had ik ontdekt dat ik heel veel meer kan dan ik tot dat moment voor mogelijk hield. Alleen zag ik in mijn wens het avontuur meer op te zoeken vooral ook nog heel veel beren op de weg die mij hopeloos in de weg stonden. Een beetje vaag geformuleerd, maar ik wilde dus meer op de bonnefooi op pad kunnen gaan, om al improviserend mijn weg te vinden in wat er dan op mijn pad zou komen. Voila, leerdoel drie, meer op de bonnefooi op pad kunnen gaan.

Mij zo aanhorend, zag Coen wel mogelijkheden in mijn leerdoelen, en stelde voor om elkaar een week later in Amsterdam te treffen als er een themamiddag ‘Revalideren is Leren’ plaats zou vinden. Hals over kop gooide ik mijn agenda na dit telefoontje om, want Coen had ook al door laten schemeren dat ik mogelijk in mijn eigen traject in zou kunnen stappen in een groep, die twee weken later van start zou gaan.

Voor mijn eerste leerdoel had ik sowieso een machtiging van mijn huisarts nodig om naast de gewone katheters die ik gebruik, voor de nacht nu ook uritips met nachtzakken aan te kunnen vragen. Daarom volgde koortsachtig overleg met mijn huisarts en mijn leverancier voor medische materialen. Een belangrijke vraag hierin was, ‘Maar hoe vind ik nou de juiste maat…?’. Na zo’n 30 jaar had ik geen flauw idee meer van de maatvoeringen waarmee gewerkt werd als het gaat om uritips, dus volgde meerdere proefpakketten. Want tja, toch nog niet helemaal de goede maat. Gênant, toch maar weer bellen.

Een week later in Amsterdam maakte ik na 13 jaar echt kennis met Inge en Coen. En was ik getuige van een boeiende themamiddag, waarbij ook een toneelstuk werd opgevoerd dat op zijn minst tot nadenken stemt hoe wij in zorg/voorzieningen land met elkaar omspringen. Ergens tussendoor vonden Coen en ik ook nog een moment om met elkaar van gedachten te wisselen over mijn leerdoelen. En wat Coen al had laten doorschemeren, werd in dit gesprek bevestigd; een week later zou ik in mijn eigen traject op locatie in het Nederlandse hoge noordoosten van start gaan.

Naar aanleiding van het eerste telefoontje dat ik met Coen had gehad, had ik het dierenpension al gebeld met de vraag of ze voor een midweek plek zouden hebben voor mijn hond Baloo, want zo lang zou de eerste keer duren dat we met zijn alle bij elkaar kwamen. En ja, gelukkig was het nog geen hoogseizoen, en kon ik ook voor mijn hond onderdak vinden.